ای روز بــــرآ...

تا حالا پیش اومده که خواب دیدن نظر شمارو نسبت به یه آدم عوض کنه؟  اینکه رویای یه آدمی رو ببینین که در واقعیت خیلی هم بهش توجه خاصی ندارین، چندان هم به نظرتون دوست داشتنی یا قابل اعتنا نمیاد، و تو اون رویا با هم لحظاتی رو بگذرونین که حتی کمترین احتمالی برای تحققش در جهان واقعی نباشه؛ مثلا تو دلتنگی و تنهایی قصه خوابتون از راه برسه و یه جوری شمارو از چاه غصه بیرون بکشه، یا یه جایی درست در نقطه اوج ناامیدی و وحشت کابوس شما مثل یه ابرقهرمان بیاد و از چنگ ال و بختک آدم های دیگه نجاتتون بده و یا داستان عاشقانه ای رو به قدر چند ساعت یا حتی شاید چند دقیقه کنارتون بسازه...ازون عاشقانه هایی که همیشه بهش نیاز داشتین تا احساس زنده بودن کنین. خلاصه که ردپای حضورش، هرچقدر هم که با بیداری مثل شن های ساحل شسته بشه کاری کنه که بعد از هوشیاری تا مدتی تو جای خودتون باقی بمونین، تصاویری که به سرعت در حال محو شدن هستن رو چنگ بزنین و شیرینی رویای چند دقیقه پیش رو مزه مزه کنین.  این مقدمه رو گفتم تا این رو بگم؛ چند روز پیش یه خواب خیلی خوب دیدم از یه آشنایی که تا حالا از نزدیک ندیدمش. و بدون حرف یا کار خارق العاده ای،  حسی رو تو وجودم زنده کرد که فکر می کردم مدت هاست از دست دادم. من باهاش به قاعده شاید چند دقیقه، به اندازه چند روز ماجراهایی رو زندگی کردم که در عین ملموس بودن و سادگی از من یه اقیانوس فاصله دارن.  وقتی بیدار شدم هر بار به اون آدم فکر می کردم - به آدمی که تا حالا از نزدیک ندیدم! خاطره ای باهاش ندارم!- باید لبخندم رو پشت سرم گره می زدم!! قاعدتا گذشت زمان تصاویر و احساسات رویا رو محو می کنه و ما به, ...ادامه مطلب